خط میخی فارسی باستان پس از انقراض دولت هخامنشی از رواج افتاد و خواندن آن فراموش شد.تا اینکه ، اخبار و گزارش هایی که جهانگردان و سیاحان اروپایی از اوایل قرن هفدهم میلادی به این سوی ، به هنگام سیر و سیاحت در شرقو بازدید از ویرانه های تخت جمشید ، فراهم کرده بودند، توجه دانشمندان اروپایی را به آن جلب نمود.در قرن هجدهم میلادی ، چندین کتیبه به خط میخی فارسی باستان در اروپا منتشر شد، از جمله : رونوشت کامل یکی از کتیبه های داریوش در تخت جمشید که ، شاردن(Chardin) جهانگرد معروف فرانسوی ، در سال1711 آن را منتشر کرد. همچنین کتیبه ای از خشایار شاه بر روی گلدانی از سنگ مرمر که کنت کایسون (Count Caylus) ، در سال 1762 گزارشی درباره آن به محافل علمی آن روزگار ارائه نمود. در سال 1765 ، كارستن نيبور(Carsten Niebuhr) رونوشت هاي دقيق تري از كتيبه سه زباني تخت جمشيد تهيه كرد ونيبور از بررسي اين اسناد پس از بازگشت از شيراز ، در سال 1778 به انتشار آن پرداخت. نیبور از بررسی دقیق این اسناد خوبي دريافت كه ، كتيبه ها از چپ به راست و به سه گونه نظام خطي كاملا متفاوت از هم نوشتهشدهاند . چند صباحي بعد ؛ در سال 1798 م اولافگرهارد تيخسن( Olav Gerhard tychsen ) پي برد كه اين سه نظام خطي متفاوت در كتيبه ها ، در حقيقت ، مبين سه زبان مختلف هستند و نشانه ميخ مانند م, ...ادامه مطلب